Pustka.

Przepraszam, przepraszam i jeszcze raz przepraszam.
Nauka mnie wykańcza a do tego swoje ferie zaczęłam tak:

Nie za ciekawie. Tak spędzę najbliższe półtora tygodnia. Więc przepraszam za błędy. Piszę jedną ręką.

Powiedzcie mi po co są problemy? Tylko nas dobijają, załamują i podcinają skrzydła.
Czy nie łatwiej było by bez nich? Ciekawiej? Weselej? Ludzie uśmiechali by się codziennie.

Ostatnio sama nie daję rady. Nie chce o nich myśleć. Próbuję się odizolować. Czym bardziej się staram tym jest ich coraz więcej. Pojawiają się znikąd. Atakują z każdej strony. Psują wszystko. Psują uśmiech. Coś co mi pozostało.

Nie zastanawiam się czy dam radę. Muszę. Nigdy się nie poddaję, a już na pewno nie teraz.

Nie będę udawać przed wami zbuntowanej nastolatki i nie napiszę, że to świat robi mi wszystko na przekór. To ja robię jemu. Jestem silna. Pokonam swoje lęki. Nie będę bać się niczego. Jeśli sama sobie nie pomogę-nie pomoże mi nikt.


P.